"Mythologisch": de tentoonstelling van Alfredo Sábat nodigt u uit om de geheimen van legendes te ontdekken

Sommige kunstenaars creëren zo'n sterke visuele identiteit en stempel dat hun werk na verloop van tijd deel uitmaakt van de collectieve verbeelding. Alfredo Sábat heeft een uitgebreide carrière als illustrator en cartoonist en maakt ook deel uit van een familie die verbonden is met het vak, een passie die hij niet alleen deelde met zijn vader, de legendarische Hermenegildo Sábat , maar die ook teruggaat tot zijn overgrootvader en het werk dat hij deed voor het tijdschrift Caras y Caretas.

Alfredo Sábat is op zijn beurt een representant van de hedendaagse populaire cultuur geworden, vooral als hij nieuws, iconen en personages in beelden omzet.

De werken die verzameld zijn in Mitológicas , onlangs geopend in het Casa Nacional del Bicentenario , bieden echter een kans om een ​​andere kant te ontdekken, waarin fantasie samensmelt met realisme en de talenten van het prerafaëlitisme of de metafysische schilderkunst van het begin van de 20e eeuw , die dankzij kunstenaars als Carlo Carrà en Giorgio de Chiricoo hun stempel op de geschiedenis hebben gedrukt.

Deze flitsen worden weerspiegeld in schilderijen zoals Hippolyta, waar het diepgroene van de lucht wordt geassocieerd met Piazza, een raadselachtig schilderij van de in Griekenland geboren kunstenaar en onderdeel van het Nationaal Museum voor Schone Kunsten. Maar in tegenstelling tot het werk van laatstgenoemde, is de menselijke aanwezigheid in Sábats werk direct en absoluut in elke scène.

Hippolyta was koningin van de Amazones en, staande op de troon van de geschiedenis, besloot ze deze niet te vertellen, maar te herschrijven. Deze krijgers leefden buiten de regels die voor vrouwen waren vastgesteld en hoefden aan niemand verantwoording af te leggen. Daarom lijkt deze heldin, gebeeldhouwd op de buste van een man, de wereld te vertellen dat ze niet bereid is te gehoorzamen of toe te geven.

In deze versie "draait Sábat de machtstekens om" en toont het personage "klaar voor de strijd, maar gedomineerd door een houding van kalmte". De oude wereld geeft zich over aan haar voeten, terwijl ze de toekomst overpeinst.

Omdat elk werk in de tentoonstelling zoveel informatie bevat, is het belangrijk om te benadrukken dat er in de ruimte posters met afbeeldingen en QR-codes hangen, waarmee iedereen die geïnteresseerd is, zich kan verdiepen in de mythen en legendes achter deze werken.

Een ander schitterend figuur is Selene. Zoals curator Cristina Santa Cruz in haar tekst beschrijft, is zij de godin van de maan. Iedere nacht doorkruist zij de hemel op haar witte ros, waarbij ze over dromen, geheimen en stiltes waakt.

"In haar figuur zijn het verstrijken van de tijd en de belofte van de eeuwigheid verweven . Haar licht, veranderlijk en incidenteel, is een spiegel van de menselijke ziel geweest zolang taal bestaat", een omschrijving die past bij de hypnotiserende figuur van een vrouw die dicht bij de grote filmfiguren uit de gouden eeuw van Hollywood stond.

Verleidelijk en ogenschijnlijk "vrouwelijk" (puntige tenen, gekruiste benen, onberispelijk kapsel) , is zij de eigenaar van haar eigen stempel en een ruiterlijke representatie waaraan we zelfs vandaag de dag gewend zijn, waarin mannen de hoofdrolspelers zijn in de scènes, een ouderwetse visie op de held.

Alfredo introduceert ook Circe, Odysseus en de Sirenen, Pandora, de Sibille en Oedipus en de Sfinx, een verhaal dat door kunstenaars door de geschiedenis heen steeds opnieuw is opgepakt, zoals Gustave Moreau in 1864, die het duo portretteerde - beiden veroordeeld tot hun onherroepelijke lot, hoe hard ze ook probeerden het te vermijden - en dat in de versie van Sábat is ondergedompeld in een bergachtig landschap met een veel mensachtige Sfinx, afgezien van zijn vleugels en staart.

In mythologieën wordt een verzameling godinnen, helden, tovenaressen en wezens gecreëerd die hun verhalen delen, onderworpen aan fantasie en narratief . Zoals de tekst stelt: "Zoals in elke mythe, is wat hier wordt verteld nooit gebeurd... maar het gebeurt altijd."

Het is de herhaling van het verhaal dat van mond tot mond en van generatie op generatie wordt doorgegeven en dat ongeacht de tijd of het gebied boeiend blijft.

De tragische eindes die zo vaak in deze mythen als les of waarschuwing voorkomen, zijn niet direct aanwezig in de schilderijen, aangezien Sabat de personages een ander visioen geeft , waarin de spanning nauwelijks te zien is, zoals in het geval van Diana en Actaeon, wier bewogen ontmoeting (Actaeon ontdekt de godin terwijl hij een bad neemt en, beschaamd over het feit, besluit de jager te straffen en hem in een hert te veranderen, dat later door haar honden wordt verslonden) niet het middelpunt van de aandacht is, maar Alfredo kiest ervoor om hen af ​​te beelden als een echtpaar uit de 18e of 19e eeuw, waarbij hij de voortekenen van de afloop schetst aan de hand van details zoals de hoorns op Actaeons helm, terwijl Diana achter hem poseert, met een hand op zijn schouder, gekleed in het zwart. Mogelijk een vrouw in rouw.

In tegenstelling tot het vluchtige element dat Sábat in zijn illustraties voor verschillende media vindt (iets wat hij tien jaar geleden humoristisch betoogde in een Ted Talk), waarin het erom gaat wat je ziet op de dag dat de krant verschijnt en wat je daarna ziet, verheerlijkt hij hier de onsterfelijkheid van de geschiedenis.

Als zijn taak bij het illustreren bestaat uit het lezen van een tekst, het interpreteren ervan en het grafisch vertalen ervan, verdubbelt hij hier de setting en verslindt hij de grote mythen om ze mee te voeren naar de 21e eeuw, waarbij hij zich laat meeslepen door hun blik en hun grillen.

Mythologische werken van Alfredo Sábat in het Casa Nacional del Bicentenario (Riobamba 985), van woensdag t/m zondag van 15.00 tot 20.00 uur, gratis tot 3 augustus.